Expeditie Robinson....

Hey hallo, weer een weekje voorbij.
Wat hebben we veel meegemaakt.

Een week geleden hebben we Taganga verlaten met onze rugzakjes. De koffers bleven achter bij onze vriendelijke Italiaanse Antonio. Met het openbaar vervoer naar Santa Marta. Bij Santa Marta Mercado moesten we overstappen op een bus naar Palomino. Al deze bussen rijden echt voor een paar kwartjes. De deuren staan open, iedereen springt in en uit, alles rammelt en is zeker niet APK gekeurd. Maar hoe dan ook, ze hebben altijd een werkende TV met veel Latijns Amerikaanse muziek EN de bus brengt je gewoon tot aan de voordeur. Als je een goede eindlocatie zegt, brengt hij je daar zo dicht mogelijk bij. Hier zijn geen officiële bushaltes. Super handig dus.

Onze eerste locatie was Palomino. Klein bergdorpje, veel natuur, stromende rivier en een apart (ze lijken wel Indianen) bergvolkje in witte gewaden en op blote voeten. Onze slaap locatie was prachtig. Midden in de natuur hadden we een hut. Echt ‘expeditie robinson’ achtig. Nou dat hebben we geweten: gelukkig hadden we een klamboe, maar overal hoorde je de insecten. Buiten moest je in een hokje plassen en douchen......met de zaklamp ernaartoe! Kikkers, spinnen, vliegende insecten om je oren.......1 keer zaten we in onze klamboe op de laptop een aflevering van Zwarte Tulp te kijken, schiet in onze hut een mot! Zo groot als de hand van Bjorn, en geloof me, die zijn groot! Gelukkig was Bjorn niet bang, en na hem te hebben gefilmd, hebben we de mot onze hut uit gejaagd.

In Palomino hebben we de eerste dag heerlijk gezwommen in de rivier. IJskoud water, lichte stroming en slangen en vissen. Helemaal alleen. Super relax.

Dag twee in Palomino gingen we rivertuben. Met een motor werden we de berg op gereden. Een grote vrachtwagen binnenband in onze arm, smalle hobbel weggetjes, achterop bij een chauffeur van echt nog geen 15jaar. Hilarisch. Boven aan de berg moesten we ineens nog 30 minuten lopen op onbegaanbare paden voor de motor. Nou die paden waren ook onbegaanbaar voor ons. En het was stikheet. Kom je ook nog van die bergvolkeren tegen met ezels, wordt je bijna van je pas het ravijn ingeduwd. Lekker handig allemaal. Boven aan de berg, een stilstaand watertje. Zit zo`n Indiaan zijn baby te wassen. Zo mooi, nét Mogli uit JungleBook. In ieder geval, wij waren op plek van bestemming. We gingen in onze band zitten in de rivier......en daarna...drijven maar. (In Laos hebben we ook rivertuben gedaan, dat was van kroeg naar feestje naar party, met heel veel mensen, maar dit was totaal alleen, verlaten in de prachtige natuur) Super mooi, super rustgevend, kabbelend op het water, tussen de volgels/papegaaien enzo. Prachtig. Ineens werd ons kabbelend beekje een heuse stroming, met rotsen en watervalletjes. Super vet. Het was net de Pyranja uit de Efteling, en Tanja maar schreeuwen. Hihihihi. 2,5uur later kwamen we onder aan de rivier in de zee terecht. Fantastisch relaxte dag!

In Palomino was eten en drinken een dingetje. Er waren alleen 3 supermarktjes. Voor de supermarktjes een groot beeldscherm met harde muziek en een BBQ met kip en chorrizo worsten. Kortom, meer hebben wij niet nodig. De laatste avond in Palomino zaten we voor de supermarkt lekker biertjes te drinken. De muziek ging harder en harder. De locals vonden ons geweldig. En uiteindelijk hebben we heel de avond staan dansen. Salsa, Bachatta en andere swingende Latino dansjes. Super leuk. Het enige was, dat we in het pikke donker (want, geen straatverlichting ofzo) naar onze hut moesten. Langs een begraafplaats, struikelend over de loslopende kippen en varkens kwamen we aan in onze hut (vol insecten).

We hadden 2 super slechte nachten in Palomino. Zo in de natuur slapen is niet aan ons besteed. Voor ons nooit een Expeditie Robinson. En we sliepen in een hut van palmbladeren, daar komt een gele poeder vanaf. Tanja heeft ongeveer 2 nachten de longen uit haar lijf gehoest, super benauwd. Dus een derde nacht ging hem niet worden.

Ons plan even veranderd, en een hotelletje in Santa Marta geboekt. Een leuke stad. Aan het strand. Terrasjes, barretjes en een mooie haven. Daar lekker een dagje rond gewandeld en heerlijk geslapen. We hadden zelfs ontbijt bij het hotel, zo dat voelt als een luxe dan.

Daarna de bus gepakt naar Minca. Uiteindelijk met een 4x4 (Four-Wheel-Drive) auto de bergpas gereden. En in Minca aangekomen. Minca ligt prachtig hoog tussen de bergen, mooie jungle. Elke dag rond 15.00 uur stromende tropische regen en naast wandelen niet zoveel te doen. Het is voornamenlijk een plaats om vogels te spotten. Nou we hebben heel veel gekeken, maar uiteindelijk niks bijzonders gezien. Je hoort overal mooi gefluit en rare tropische geluiden, maar in al die bomen zie je geen donder, ze hebben toch niet voor niks een schutkleur.

In ons hostel hebben we een paar uur voor de regen geschuild. We raakte aan de praat met een gepensioneerde Zwitser. Een Amerikaans koppel en een eenzame Engelse. Kletsen, biertje en gezelligheid. Uiteindelijk de straat overgestoken want daar zat een klein restaurantje. De restaurant eigenaar gelijk in de stress want hij had 6 klanten (wij). Gelukkig namen we allemaal hetzelfde, dus we waren niet heel moeilijk. 6 keer het menu van de dag. Van 8000 pesos, voor jullie even uitleggen hoeveel dat is: 2,40euro. En wat krijg je daarvoor. Vooraf soep. Hoofdgerecht kip met kikkererwten, rijst en gebakken banaan, én 1 drankje. Hihihihi. De restaurant eigenaar heeft zich een uur in zijn keuken verscholen en uiteindelijk met bibberende handjes het eten op tafel gezet. Het zweet liep van z`n voorhoofd. Wat zielig, zo hard werken voor werkelijk niks.........Maar wij hadden genoten, en natuurlijk nog een fooitje gegeven.

De volgende dag, ja daar komt onze onbezonnenheid weer.....Om 9.00 uur `s ochtends gingen we wandelen. Bjorn op zijn slippers. En Tanja had dit keer waterschoentjes gekocht, ivm alle kiezels enzo in die rivieren hier leek dat wel handig. (van die plastic schoentjes die kinderen met afzwemmen dragen). Na een uur wandelen waren we bij een prachtige waterval. IJskoud water. Bjorn zwemmen als Tarzan. Super lekker. En flink afgekoeld, want wat hadden we het warm. Die waterschoentjes waren dus super hier!!!!! We hadden weer helemaal frisse moed. We hadden een kleine plattegrond gekregen en we hadden 2 keuzes. Of verder lopen naar een uitzichtpunt (volgens de plattegrond ongeveer net zover lopen) of terug en ons vervelen in Minca. We gingen dus verder. Wat kon ons gebeuren, we hadden een fles water bij! Berg op, berg op, berg op. Modder, blubber, onbegaanbare wegen......om 14.00 uur waren we pas bij het uitkijkpunt. Midden in de wolken, niks te zien!!!
Pfffff. De plattegrond was dus duidelijk niet geheel op schaal. Maargoed, wij hadden dus honger en dorst. Gelukkig had het verste punt een mini supermarkt. Daar 4 flesjes cola en 4 flesjes bitterlemon gekocht. En een hele cake. Zo, dat hadden we echt even nodig. En nu??? Terug is weer 4 uur lopen. En om 18.00 uur is het hier pikkedonker in de bossen. Het huilen stond Tanja nader dan het lachen. We gingen maar verder. En verder en verder. Ondertussen hadden we een huisdier. Sinds 12.00 uur liep er een hondje met ons mee. Super leuk. Overal kwam ze weer opdagen. Ze zag Bjorn echt als haar baasje. De weg werd nu beter. Dalen, dalen, dalen. Dat ging prima zo. Veel blubber en modder. Af en toe slippen en uitglijden. Maar dat is beter dan klimmen en gewoon echt helemaal op zijn! En toen om 16.00 uur ging het regenen, niet normaal. Tot op ons ondergoed nat. De wegen werden slechter. Wat waren wij aan het balen. Uiteindelijk kwamen we steeds meer in de bewoonde wereld. Maar waar bewoning is, zijn ook straat honden. En onze hond was loops. Dus alle straat honden vlogen op onze hond af. Onze hond schuilde heel de tijd achter Bjorns benen, die straat honden brullen, blaffen, en vechten. Grrrr waar waren wij weer in beland. Ondertussen bleek het nog maar een uurtje te lopen. Maar al die honden maakte het wel lastig voor ons. Er kwamen her en der al weer motorjongens voorbij, die vroegen of we een lift naar beneden wilde. Maar dan zijn wij ook eigenwijze horken, want als we ergens aan beginnen maken we het ook af. Kortom, we hebben 19 km gelopen, in de jungle om een toekan te spotten. We hebben van alles meegemaakt, maar geen f*cking toekan gezien. Uitgeput en stinkend kwamen we net voor het donker aan in ons hostel. Wouw wat is een biertje en een douche dan heerlijk.

De volgende dag konden we niet meer lopen. Overal pijn. Niet normaal!!! We hebben 2 uurtjes met een 4X4 truck gescheurd door de jungle en we zijn bij een koffie farm geweest. Daar kregen we uitleg over een 125 jaar oude koffiebonen plantage en fabriek. Superleuk allemaal. Vervolgens nog even de koffie geproefd en heerlijk chill van het uitzicht genoten. We hebben zelfs een middag dutje gedaan.

Vandaag zijn we met het openbaar vervoer weer terug gegaan naar Taganga. Wat is het dan heerlijk, een kamer met airco. Geen muggen, wifi en een strand. (vorige week vonden we het strand nog lelijk, maar nu na een week afzien is het strand ineens 10x zo mooi geworden).
We hebben vandaag voor 90 cent een strand bedje gehuurd en daar zijn we niet vanaf gekomen. IJs eten, cocktails drinken en helemaal verbranden van de zon!!!!!!!

Dat is net wat we nodig hadden. En zullen we wat vertellen.........Dat doen we morgen weer.
Lang verhaal......maar het is hier ook zo leuk!!

Ps: de Aruba kilo`s zijn er al vanaf, we passen onze korte broeken weer hihihiih